Częstoskurcz napadowy odbija się na sprawności ogólnego krążenia krwi. Wywołuje on znaczne skrócenie fazy rozkurczowej i spoczynkowej serca, co upośledza wypełnienie się serca krwią. Objętość wyrzutowa serca znacznie spada, spada również objętość minutowa mimo znacznego przyśpieszenia czynności serca. Prócz tego w związku ze znacznym skróceniem rozkurczu komór skurcze przedsionka powstające w czasie, kiedy nie zakończył się jeszcze skurcz komór nie otworzyły się zastawki przedsionkowo-komorowe, powodują cofanie się krwi do żył próżnych, skurcze, więc przedsionków nie sprzyjają wypełnieniu się komór, a nawet powodują wypływ krwi wsteczny. Skrócenie okresu rozkurczowego powoduje gorszy przepływ krwi przez naczynia wieńcowe i w związku z tym gorsze odżywianie i utlenianie nadmiernie pracującego serca. Ogólne ciśnienie tętnicze krwi, zwłaszcza skurczowe, spada, co jeszcze bardziej upośledza krążenie wieńcowe. Krążenie płucne również zostaje zmienione i niekiedy powstaje duszność z podrażnienia ośrodka oddechowego. U osób ze schorzałym mięśniem sercowym przy dłużej trwających napadach powstaje niewydolność krążenia wyrażająca się obrzękiem płuc, sinicą, obrzmieniem wątroby i śledziony oraz obrzękami na stopach. W większości przypadków częstoskurcz napadowy kończy się nagle i samorzutnie jak nagle powstaje i nie doprowadza do poważniejszych zaburzeń krążenia, jeżeli czas jego trwania nie był zbyt długi. Nagłość początku i końca napadu odczuwa się jako silne uderzenie lub szarpnięcie serca. Często zjawia się wtedy wielomocz, co potwierdza pogląd o wegetatywnym pochodzeniu częstoskurczu napadowego. [więcej w: namiot magazynowy, chirurgiczne usuwanie ósemek, anatomia palpacyjna ]