Skurcze dodatkowe pochodzenia przedsionkowego lub węzła przedsionkowo-komorowego wywołują przeważnie powstawanie krótszej przerwy wyrównawczej niż skurcze dodatkowe komorowe. Pochodzi to stąd, że pobudzenia idące z przedsionków lub z węzła przedsionkowo-komorowego wstecznie dochodzą do węzła zatokowego i niweczą powstające tu normalnie pobudzenie. W węźle jednak zatokowym w zwykłym czasie powstaje nowe pobudzenie, które dochodzi do komór nieznajdujących się już w okresie niewrażliwości powstałej ze skurczu dodatkowego. W związku z tym przerwa wyrównawcza skraca się. W przypadku niemożności zniweczenia pobudzenia powstającego w węźle zatokowym przerwa wyrównawcza jest taka jak w komorowych skurczach dodatkowych. Mechanizm powstawania skurczów dodatkowych można tłumaczyć następująco: w różnych odcinkach serca może powstać patologiczne ognisko bądź, co twórcze, z którego bodźce pobudzają mięsień sercowy. Te bodźce są skuteczne tylko w okresie rozkurczu serca i jego fazie spoczynkowej, to znaczy wtedy, kiedy serce wyszło z okresu refrakcji. Bodziec do wywołania skurczu dodatkowego musi być odpowiedniej siły i to tym silniejszy, im wcześniej po skurczu normalnym powstaje skurcz dodatkowy. Prócz odpowiedniej siły bodźca musi jeszcze istnieć zwiększona pobudliwość mięśnia sercowego, którą reguluje układ wegetatywny, nerw, bowiem współczulny zwiększa pobudliwość mięśnia sercowego batmotropizm dodatni, nerw zaś błędny zmniejsza ją batmotropizm ujemny. [patrz też: troponiny sercowe, automatyzm serca, tutor gipsowy ]